دیوار کجاست

نـشـود  گـفـت  مـرا  مـصـلـحـت  کــار  کجـاسـت

خضـر  دانـا  و  صبـور  مـن  بـیـمـار  کجـاست !؟

  

همچو  خشتی  که  کند  تکیه  به  یک خشت دگر

تو به من تکیه کن و من به تو ، دیوار کجاست !؟

 ‌ ‌

سعید وکیلی ، دیماه ۱۴۰۲

عدالت خواهی

زود فایده را ننماید !!!

علمهاء پیشینگان را خاصیت آنست که : آموزندۀ وى باوّل کار نداند که فایده چیست اندر آنچه همى‌آموزد . پس بآخر بیکبار بداند ، و فایدۀ آن اندر رسد و بغرض وى . 

بس باید که خوانندۀ این کتاب را ، دل‌تنگ نشود بشنیدن چیزهایی که زود فایده را ننماید.

رساله ی علایی از حکیم ابو علی حسین بن عبدالله بن سینا ــ صفحه 10

این هم از اولین عاشقانه !

دلم جا مانده در کویَت ، بـزن آن را به گـیسویـت             

گـل سرخی شود قلبــم ، میـان مـوی دلجـویـت

زدی شانـه به مو ، قلبـم زمین افتـاد ، میبینی؟             

شده صـد تـکـّه چون آییـنه ، در هــر آیـنـه رویـت

مواظـب بـاش دستـت را نبُـرَّد شیـشه ی قـلبـم             

ولـش کـن ، دست بـردار از دلـم ، بـردار جارویـت

مکن گریـه ، من اصلاً قلب میخواهم چکار آخـر ؟             

اگر هم خواستم می بیـنمش در چشم آهویـت

از این اجنــاس نامـرغوب اگـر دیدی بـزن بـشکن           

بـزن بـشـکـن دلـم را و نــیــاور خَـم بـه ابــرویــت

فــدای تــار مـویــت ، میـخـرم خوشکلـتـرش را و             

بـهـانـه میـکنـم این را و راهـی میـشوم سویـت

دل بشکستـنـی بهــتر که هــر چـه زود تـر بــانـو             

شکست و تـو نـدیـدی دیگر ایـن دیـوانه پهلویـت

 

سعید وکیلی - اردیبهشت یک هزار و سیصد و نود و چهار           

قطعه ای از باغ بهشت ...

در قطعـه ای از بــاغ بهـشـتـیـم ،  خدایــی !           

در وصــف تــو گــویـنـد ،  که حــج فـقـــرایـی

دارا  و  نــدار  و  هـمـــه  ،  آیــنــد گــــدایــی           

حـالا کــه نـشــد کـعـبــه مــرا راضـــیِ دیـدار

من هـم به دل احـرام تـو بستـم که رضـایی

 

مـاه از سـر گـمـنـامی تـو ، مسـت غرورست

عشق من ازین صحن به آن صحن عبورست

یــاد حـرمـت  ،  مـوجــب ادخــال ســرورست

خـورشیـد کـه نـه ، گنبــد تو منبــع نـورست

ابــر و مــه و خـورشیــد و فـلـک آیـنـه هـایی

 

هـر لحظـه بـه یــاد حرمت نعشـه و مستــم       

از جـام مِـی و سـاقـی و از میــکـده خستـم

لـیـوان یــه بــار مـصـرف ، آمــاده بـه دستـم           

لب تشنه ی یک جرعه ام از چشمه ی زمزم

سـرچشـمه ی زمــزم بود ، اسمــال طلایی

 

گـفـتـنـد بسازیـم طـلسـمـی کـه گـنــه کــار

را در¹ نـدهــد  بـهــر ورودش بــه حـرم ، بـار²

در پـشــتِ در ایــستــاده ام ، در کـفِ دیــدار

نـقــاره نــدا داد ، طـلـسـم از نـفــس افـتــاد

بـود از تـو بعید ایـن روش ای شیـخ بهایـی³

  

هر وقـت رسیدیم بـه مشهـد ، به سلامـت           

دادیـــم ســلام  ،  از طـــرف بـــاب جــوادت

سـلــطـان تویــی آقا و منـم عبــد سیـاهت           

من « آمــدم ای شاه ، پناهـم بده » شایـد

ایـن گـونـه دهـی خـطّ امـانـی ، ز گنـاهـی

 

سعید وکیلی ، بهمن یک هزار و سیصد و نود و سه !    

گریه ی چشم الکتـریکی !

گریـه کند به جای من ، چشـم الکتـریکی ات          

    پــاک شـود  گـنـاه مـن  ،  از قِبـَل تبـاکـی ات

جام یه بـار مصـرفی ، در طلـبـت گشـوده لب              

تا برسد به دست من ، جرعه ی آب پاکی ات

ماجرای گاو بنی اسرائیل از زبان استاد اصغر طاهرزاده ...

  

دریافت حجم:385 kb

از این پس غافلم دیگر ...

قال امیرالمؤمنین علیه السلام : اِنَّ الْعاقِلَ نِصْفُهُ اِحْتِمالٌ وَ نِصْفُهُ تَغافُلٌ؛

به راستى که نیمى از عقل، "بردبارى" و نیمه دیگرش " خود را به غفلت زدن " است.

(غررالحکم،ص139،حدیث 29)

 

ازیـن پس مست مستم ، از شراب ناب دُردیـگر        

مگـر باطل دهد پیـوند ،  دل ها را ،  به همدیـگر

حقایـق خط بطـلان می کشد ،  بر روی یکدیـگر        

زبان در کام گیر ای عقل ، سوفسطایی ام دیگر

 رفـاقـت کـردن و تـرس از مـدارا داشتـن  تـا کی        

محبت دیـدن و ظلم و ستـم پنـداشتن  تـا کی

خدایا منعمم گردان  به غفلت های پی در پی        

نـمـانـد  کینـه ای  در این  دل دیـوانــه ام  دیگــر

زیر سایه ی خورشید ...

 

از آستـــان قـدس تــو ، رازی گـرفتــه ایم            

آتــش ز عـشـق بنــده نــوازی گرفته ایم

دیدیـم عقــل ما که به جایـی نمی رسـد            

اشــراق را دوبــاره به بــازی گــرفتــه ایم

بـا مرکـبی چمــوش بـه راه اوفتــاده ایـم             

سبّـابـه را به سمـت فــرازی گرفتـه ایـم

گفتــی کـه صـبــر را ندهی بی بـلا و مـا            

زین پس ، ویــار حادثه سازی گرفتــه ایم

گاهی به راه مسجد و گاهی به مدرسه            

در خـانـه هـم فضــای مجازی گرفتـه ایـم

مـا را رها نکـن که پنـاهی به جز تو کو ؟            

بر دوش  ،  بـار  راه  درازی  گــرفتـه ایـم

 

سعید وکیلی ، فروردین یک هزار و سیصد و نود و سه !